การตรวจชิ้นเนื้อเป็นกระบวนการในการเก็บตัวอย่างเนื้อเยื่อที่มีชีวิตเพื่อตรวจดูด้วยกล้องจุลทรรศน์ เนื้อเยื่อหลายชนิดสามารถตัดชิ้นเนื้อได้ รวมทั้งผิวหนัง กระดูก อวัยวะ และเนื้อเยื่ออ่อนอื่นๆ โดยทั่วไปจะทำเพื่อวินิจฉัยโรค
:max_bytes(150000):strip_icc()/GettyImages-168249226-59a04f2a054ad90011f00a46.jpg)
ใครเป็นผู้ตรวจชิ้นเนื้อ?
นักพยาธิวิทยาคือแพทย์ที่เชี่ยวชาญในการวินิจฉัยโรคโดยการตรวจตัวอย่างของเหลวในร่างกายและเนื้อเยื่อ นักพยาธิวิทยาได้สำเร็จการศึกษาในโรงเรียนแพทย์และมีเวลาพำนักเพิ่มเติมอีกหลายปีในระหว่างที่การฝึกอบรมเฉพาะทางเสร็จสิ้น เพื่อเรียนรู้การประมวลผลและตีความตัวอย่าง
บุคคลเหล่านี้มีทักษะสูงในการดูตัวอย่างและพิจารณาว่ามีกระบวนการของโรคหรือไม่ นักพยาธิวิทยาบางคนมีความเชี่ยวชาญมากกว่า โดยมุ่งเน้นที่การดูเนื้อเยื่อบางประเภท เช่น ผิวหนังหรือเนื้อเยื่อเต้านม แพทย์เหล่านี้มักจะเสร็จสิ้นการฝึกอบรมเพิ่มเติมหลังการอยู่อาศัย ซึ่งเรียกว่าการคบหาสมาคม
เหตุใดจึงทำการตรวจชิ้นเนื้อ
เพื่อที่จะรักษาความเจ็บป่วยได้ดีที่สุด จะต้องกำหนดลักษณะของการเจ็บป่วยนั้น ตัวอย่างเช่น หากผู้หญิงรู้สึกว่ามีก้อนเนื้อที่เต้านม เธอน่าจะทำการตรวจด้วยแมมโมแกรมเพื่อตรวจสอบลักษณะของก้อนเนื้อ หากก้อนเนื้อมีความเป็นไปได้ที่จะเป็นมะเร็ง ขั้นตอนต่อไปอาจเป็นการตรวจชิ้นเนื้อ การเก็บตัวอย่างก้อนเล็กๆ หรือตัวอย่างหลายๆ ตัวอย่าง ของก้อนเนื้อนั้นเพื่อให้นักพยาธิวิทยาสามารถตรวจสอบเนื้อเยื่อได้อย่างใกล้ชิด
การวินิจฉัยที่แม่นยำเป็นสิ่งสำคัญมาก เพื่อให้สามารถให้การรักษาที่เหมาะสมได้ บุคคลที่ไม่เป็นมะเร็งไม่ควรได้รับเคมีบำบัด เช่นเดียวกับที่ผู้ป่วยมะเร็งควรได้รับการวินิจฉัยโดยเร็วที่สุด เพื่อให้สามารถให้การรักษาที่เหมาะสมซึ่งอาจรวมถึงการผ่าตัด
การตรวจชิ้นเนื้อทำได้อย่างไร
วิธีการตรวจชิ้นเนื้อนั้นพิจารณาจากเนื้อเยื่อที่ต้องตรวจ ไม่สามารถเก็บชิ้นเนื้อกระดูกได้เช่นเดียวกับการตรวจชิ้นเนื้อผิวหนัง สำหรับการตรวจชิ้นเนื้อผิวหนังอย่างง่าย ขั้นตอนสามารถทำได้ง่ายๆ เช่น “การโกน” ผิวหนังสองสามชั้นและเก็บขี้เถ้าเหล่านั้น อย่างที่คุณจินตนาการได้ การตรวจชิ้นเนื้อกระดูกหรือการตรวจชิ้นเนื้อสมองนั้นยากกว่ามาก การตัดชิ้นเนื้อบางชิ้นต้องได้รับการผ่าตัดเพื่อเก็บตัวอย่าง
หากการตรวจชิ้นเนื้อทำได้ยาก ให้ตรวจด้วยซีทีสแกนเพื่อเป็นแนวทางให้แพทย์เก็บตัวอย่าง พวกเขายังใช้คีมหนีบเล็ก ๆ จับและดึงเนื้อเยื่อจำนวนเล็กน้อยเพื่อเอาออกหากสามารถเข้าถึงพื้นที่ได้ กระบวนการบีบรัดสามารถทำได้ในหลอดอาหารและทางเดินหายใจ โดยใช้อุปกรณ์พิเศษ
Discussion about this post