ผู้ปกครองส่วนใหญ่อยู่ในสถานการณ์ที่ไม่สบายใจที่ลูกไม่ยอมแบ่งปันของเล่นกับเด็กคนอื่นที่สนามเด็กเล่นหรือระหว่างการออกเดท เรานั่งอยู่ที่นั่นและพยายามเกลี้ยกล่อมลูกของเราให้ละทิ้งสิ่งที่เขาชอบเพราะมีเด็กอีกคนสนใจในสิ่งนั้น
ทำไมเราทำเช่นนี้? หลักการประการหนึ่งของการศึกษาปฐมวัยคือการสอนให้เด็กเล่นด้วยกันได้ดี ซึ่งพ่อแม่หลายคนถือว่าหมายถึงการสอนลูกให้แบ่งปัน แต่เป้าหมายของการสอนลูกให้แบ่งปันคืออะไร? เราคิดว่าการสอนลูกให้แบ่งปันจะช่วยให้พวกเขาเข้ากันได้ไหม? เราต้องการฝึกอบรมลูก ๆ ของเราให้เติบโตขึ้นเป็นคนใจกว้างโดยตอบสนองความต้องการของผู้อื่นหรือไม่? หรือเป็นเพราะเราต้องการให้ผู้ใหญ่คนอื่นเห็นว่าเราปฏิบัติตามบรรทัดฐานทางสังคม และเพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาไม่คิดว่าเราเป็นพ่อแม่ที่เห็นแก่ตัวหรือประมาทเลินเล่อ?
ในช่วงปีแรกๆ ของการพัฒนา เด็กๆ กำลังเรียนรู้ที่จะตอบสนองความต้องการของตนเอง แนวความคิดของการแบ่งปัน การให้ยืม และการยืมนั้นซับซ้อนเกินกว่าที่เด็กเล็กจะเข้าใจ เด็กวัยหัดเดินยังไม่พัฒนาความเห็นอกเห็นใจและไม่สามารถมองเห็นสิ่งต่าง ๆ จากมุมมองของเด็กคนอื่นได้ การบังคับให้ลูกของคุณแบ่งปันไม่ได้สอนทักษะการเข้าสังคมที่เราต้องการให้เด็กวัยหัดเดินเรียนรู้ แต่อาจส่งข้อความจำนวนมากที่เราไม่ต้องการส่ง และอาจเพิ่มความถี่ที่เด็กวัยหัดเดินของเราแสดงอารมณ์โมโห
การบังคับให้แชร์ทำให้ข้อความผิดพลาด
ตามคำกล่าวของ Dr. Laura Markham จาก Ahaparenting.com แทนที่จะสอนให้เด็กๆ พูดเพื่อตัวเอง การบังคับแชร์กลับสอนบทเรียนที่ผิดบางอย่าง เช่น:
- การร้องไห้เสียงดังจะช่วยให้เด็กได้สิ่งที่ต้องการ
- ผู้ปกครองมีหน้าที่รับผิดชอบว่าใครจะได้อะไรและเมื่อไหร่
- เด็กควรขัดจังหวะสิ่งที่พวกเขากำลังทำอยู่เสมอเพื่อมอบบางสิ่งให้กับเด็กคนอื่นเพียงเพราะเด็กอีกคนถาม
สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่ข้อความที่เราตั้งใจจะมอบให้กับลูกๆ ของเรา แต่น่าเสียดายที่เมื่อถูกบังคับให้แบ่งปัน สิ่งนี้มักเป็นสิ่งที่เด็ก ๆ อาจรับเข้ามา
มอบเครื่องมือให้บุตรหลานของคุณ
พ่อแม่จะทำอะไรได้บ้างแทนที่จะบังคับให้ลูกแบ่งปัน? ดร.มาร์คแฮมกล่าวว่าเด็กๆ จำเป็นต้องได้รับเครื่องมือในการจัดการกับสถานการณ์เหล่านี้ และเป็นหน้าที่ของเราในฐานะผู้ปกครองที่จะจัดหาเครื่องมือเหล่านี้ เป้าหมายคือเพื่อให้ลูกของเราสังเกตว่าเมื่อเด็กอีกคนต้องการเทิร์นกับสิ่งที่เธอกำลังเล่นอยู่ และเพื่อให้แน่ใจว่าเด็กจะกลับตาลปัตร เมื่อเด็กอีกคนมีของที่ลูกของเราต้องการ เราหวังว่าเธอจะสามารถควบคุมแรงกระตุ้นได้ ไม่ใช่แค่คว้าของนั้นมา ดังนั้นเราควรสร้างแบบจำลองความอดทน เราหวังว่าเธอจะใช้คำพูดของเธอในการแก้ปัญหากับเด็กคนอื่น ๆ เพื่อที่เธอจะได้เล่นกับไอเท็มนี้ในอนาคต เราควรจัดหาภาษาที่เหมาะสมให้เธอ
สอนลูกให้เป็นตัวแทนเพื่อตัวเอง
การสอนให้เด็กๆ ใช้คำพูด ช่วยเหลือตัวเอง และทำงานกับเด็กคนอื่นๆ เรากำลังสอนทักษะชีวิตที่สำคัญให้พวกเขา เด็กไม่จำเป็นต้องได้รับการบอกเมื่อหมดเวลาและไม่จำเป็นต้องแบ่งปันของเล่นกับผู้อื่นทันที หากผู้ใหญ่มักจะกระโดดเข้ามาหรือกำหนดขอบเขต เด็กจะสูญเสียความสามารถในการเรียนรู้จากประสบการณ์ เด็กจำเป็นต้องเรียนรู้วิธีพูดเพื่อตนเองอย่างสุภาพและให้เกียรติ
ส่งเสริมการควบคุมตนเอง
เด็กควรจะสามารถเล่นได้อย่างอิสระ รู้สึกเติมเต็มจากประสบการณ์ของพวกเขา และจากนั้นจะสามารถมอบของเล่นให้เมื่อทำเสร็จแล้ว วิธีนี้ส่งเสริมการควบคุมตนเอง มีวินัยในตนเอง และความสามารถในการรู้ว่าเมื่อใดที่รู้สึกพึงพอใจ นอกจากนี้ยังส่งเสริมความเอื้ออาทร เด็กๆ สนุกกับการทำให้เด็กคนอื่นๆ มีความสุข และเมื่อทำได้ตามเวลาของตนเองและไม่ใช่เมื่อถูกบังคับ พวกเขาจะเรียนรู้วิธีแสดงความเมตตาและการให้
การสอนลูกให้รู้จักการขอเลี้ยว การรอ และการผลัดกันเป็นอย่างไรเป็นประสบการณ์การเรียนรู้ เมื่อเด็กๆ ไม่ถูกบังคับให้แบ่งปัน ผลลัพธ์ที่ได้คือเด็กที่เรียนรู้ความอดทนและความเห็นอกเห็นใจ และเป็นคนที่จะสามารถรับมือกับสถานการณ์ที่ซับซ้อนทางอารมณ์มากขึ้นเมื่อโตขึ้น
Discussion about this post